چهل سالي که بعد از کربلا بود

هميشه ناله و نوحه به لب داشت

اگر در پيش چشمش ذبح ميشد

به ياد صحنه ي گودال تب داشت

چو يادي ميشد از مير و سپهدار

ز داغش آه و واويلا به لب داشت

دمادم بر رقيه ناله ميکرد

مگر او هم قباله از فدک داشت

اگر از شام ، نامي برده ميشد

که ناله زان همه فحش و کتک داشت

شنيدم آرزوی مرگ کرده

زماني که حرامي چشم بد داشت